Δέσμιοι της γοητείας: ο Κάφκα και η αδυνατότητα εσώτερης ειρήνης. (1η δημοσίευση στο Αντίφωνο, 09.09.2022)
Φραντς Κάφκα «Ένας Καλλιτέχνης της Πείνας και άλλες δύο Αποδιδαχές», μετάφραση: Θοδωρής Τσομίδης, επίμετρο: Θανάσης Τριαρίδης, εκδόσεις Gutenberg, 2022
Του
Νίκου Νικολέτου*
Είναι
αλήθεια ότι οι μεγάλοι συγγραφείς κρύβονται στην αναγνωστι(ρι)κή θέα των ηρώων
τους. Ο Κάφκα δεν αποτελεί εξαίρεση. Ωστόσο, ο ίδιος αντιμετώπισε την
αναγνώρισή του ως εξ-αίρεση, ως
διαφορά. Στο καφκικό σύμπαν οι αντι-ήρωες μετέχουν αλλά και διαπλάθουν οι ίδιοι
το προσδοκώμενο της ταπείνωσης και της απόλυτης αυτοκαταστροφής. Ο καλλιτέχνης της πείνας είναι η
προθανάτια αυτοπαρατήρηση του Κάφκα υπό το πρίσμα των γνώριμων – ήδη πλέον από
το ημερολόγιό του και τις επιστολές προς τον πατέρα – μύχιων ενοχικών
αισθημάτων και ενός προσώπου καταδικασμένου σε μία ανομολόγητη τιμώρηση.
Ο Καλλιτέχνης της Πείνας και η Ζοζεφίνα η Τραγουδίστρια ολοκληρώνονται στο νεκροκρέβατο του Κάφκα, αυτό με το οποίο αναμετρήθηκε εσωτερικά τόσες φορές στη σύντομη ζωή του. Στην πρώτη αποδιδαχή του βιβλίου, στην Σωφρονιστική Αποικία, η εξαμβλωματική Εξουσία εμφανίζεται με τη μορφή μίας δικαϊκής μηχανής, ενός εξαιρετικού, νεωτερικού τεχνουργήματος που ενσαρκώνει στα σύνθετα μέρη του την κατάργηση μίας υγειούς επικοινωνίας και κοινωνίας, την ύπαρξη φιλοξενίας και δεξίωσης του Άλλου, ακόμα και του πρώην εκμεταλευτή Άλλου. Στην εν λόγω Αποικία δεν υπάρχουν ονόματα, πρόσωπα, μονάχα τίτλοι, ποινές και άρνηση συγχώρεσης. Εξουσία, καταστροφή, ταπείνωση και λυτρωτική αδυνατότητα διαπλέκονται από την καφκική πένα πριν την εντολή του δημιουργού για καταστροφή των γραπτών του.
Τον Κάφκα τον καταλαβαίνουμε πολύ αργά και δεν μπορούμε να τον σώσουμε από τον εαυτό του. Αυτό το «εμπόδιο που διαρκώς συρρικνωνόταν» έσβησε από την ίδια ασθένεια που κάνει τα σώματα μη ανθρώπινα. Στην τελευταία σελίδα της Ζοζεφίνα διαβάζουμε:
Στο
σανατόριο, λίγο πριν αφήσει εν πλήρει αγνοία την πνευματική του παρακαταθήκη, ο
Κάφκα διατυπώνει σε πρόζα την αγωνία του Θανάτου, κάνοντας τόσο νέος το άλμα
στην άβυσσο. Μένει εν τέλει, πάντοτε, αναγκασμένος να πεινάει, μη μπορώντας να
κάνει διαφορετικά, γιατί, σε αντίθεση με τους πολλούς, δεν βρήκε τη «γεύση που
του αρέσει», παρέμεινε δέσμιος της αξεπέραστης δικής του αδυνατότητας για
εσωτερική γαλήνη. Η αντιπαραβολή του λιγότερο-από-άνθρωπο καλλιτέχνη της πείνας
με έναν νεαρό, υγιή, δυνατό πάνθηρα που τον αντικαθιστά στο κλουβί, δείχνει
ξανά την αδυναμία αυτού του ανθρώπου, αυτού του συγγραφέα, αυτής της μαρτυρίας,
να βρει μία οικεία γωνιά σε έναν κόσμο που υπήρξε καφκικός πολύ πριν τον
γνωρίσει ο ίδιος.
*Υποψήφιος
Διδάκτωρ Φιλοσοφίας και Συγγραφέας
Comments
Post a Comment