Δέσμιοι της γοητείας: ο Κάφκα και η αδυνατότητα εσώτερης ειρήνης. (1η δημοσίευση στο Αντίφωνο, 09.09.2022)
Φραντς Κάφκα « Ένας Καλλιτέχνης της Πείνας και άλλες δύο Αποδιδαχές », μετάφραση: Θοδωρής Τσομίδης, επίμετρο: Θανάσης Τριαρίδης, εκδόσεις Gutenberg , 2022 Του Νίκου Νικολέτου* Είναι αλήθεια ότι οι μεγάλοι συγγραφείς κρύβονται στην αναγνωστι(ρι)κή θέα των ηρώων τους. Ο Κάφκα δεν αποτελεί εξαίρεση. Ωστόσο, ο ίδιος αντιμετώπισε την αναγνώρισή του ως εξ- αίρεση , ως διαφορά. Στο καφκικό σύμπαν οι αντι-ήρωες μετέχουν αλλά και διαπλάθουν οι ίδιοι το προσδοκώμενο της ταπείνωσης και της απόλυτης αυτοκαταστροφής. Ο καλλιτέχνης της πείνας είναι η προθανάτια αυτοπαρατήρηση του Κάφκα υπό το πρίσμα των γνώριμων – ήδη πλέον από το ημερολόγιό του και τις επιστολές προς τον πατέρα – μύχιων ενοχικών αισθημάτων και ενός προσώπου καταδικασμένου σε μία ανομολόγητη τιμώρηση. Ο Καλλιτέχνης της Πείνας και η Ζοζεφίνα η Τραγουδίστρια ολοκληρώνονται στο νεκροκρέβατο του Κάφκα, αυτό με το οποίο αναμετρήθηκε εσωτερικά τόσες φορές στη σύντομη ζωή του. Στην πρώτη αποδιδαχή του βιβλίου, στην Σωφρονιστική Αποικί