του Νίκου Νικολέτου Έχω την πεποίθηση ότι βρισκόμαστε ενώπιον μίας εποχής (epokhē) χωρίς ( sans ) εποχή, με την φιλοσοφική έννοια του όρου, κατά την οποία έχουμε χάσει το δρόμο της σκέψης και της ύπαρξης, ήτοι του προσανατολισμού σε έναν κόσμο κι ένα σύνολο. Ζού-με αγκαλιασμένοι με τον μηδενισμό και τον κυνισμό της εγωπαθούς αποβλεπτικότητας, δεν επιδιώκουμε τη μέριμνα του μέλλοντος, ενός μέλλοντος βιώσιμου και άξιου να βιωθεί κατά τρόπο ανθρώπινο. Η στάση μας του τώρα αποτελεί προϋπόθεση δυνατότητας, όπως έλεγε ο Kant , για το αύριο, το μέλλον. Αυτό εκλείπει, και γι’ αυτό η κριτική, ως εκείνη η ξεχασμένη κεφαλή του μαρξικού πάθους, είναι κάθε άλλο παρά αναγκαία. Ακόμα κι αν εκπίπτει σε φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Η εκλογική νίκη μίας συντηρητικής αναδίπλωσης και εκτίναξης της φασίζουσας και θεματοποιούσας κάθε άλλου κοσμοαντίληψης στην Ελλάδα - και την Ευρώπη – είναι για εμάς, τους μη θεματοποιήσιμους και αντικειμενοποιήσιμους από τον ανορθόδοξο λόγο της συντήρησης, του μίσους και
Υπόμνηση και Αμνησία, του Νίκου Νικολέτου Ζούμε στην εποχή της τεχνολογικής υπόμνησης. Ο κόσμος μας, στον οποίο βρισκόμαστε άμοιροι και ερριμένοι , όπως έγραφε ο Heidegger , είναι ένας κόσμος μνημοτεχνικών αντικειμένων, αντικειμένων στα οποία είναι οντολογικά εγγεγραμμένες οι ανθρώπινες εμπειρίες, συνειδησιακές συσσωματώσεις και οι γνωσιακές κατακτήσεις προηγούμενων ετών. Ένα παρελθόν, που δεν έζησα και το οποίο μου ανήκει, ένα πάντα-ήδη-εκεί. Αυτή η έξωθεν εμού, εξωτερική του Εγώ, μνήμη, η μνήμη που υπερβαίνει τον ατομικό θάνατο του υποκειμένου ονομάσθηκε αντικειμενική από τον Hegel . Αυτή η μνήμη γίνεται ολοένα και επικίνδυνη για τις ανθρωπολογικές προϋποθέσεις του γνωσιακού καπιταλισμού. Τα ανθρώπινα υποκείμενα του 21 ου αιώνα βρίσκονται σε κατάσταση διαρκούς αποπροσανατολισμού. Εμείς, τα μόνα όντα στον πλανήτη ικανά να εξωτερικεύουμε τις εμπειρίες και τις γνώσεις μας σε τεχνικά, εξωτερικά αντικείμενα, χάνουμαι σταδιακά αυτή τη γνώση, η οποία γίνεται ξένη, ανοίκεια. Μεταφέρουμ